नर्मदा मैया
अजूनही तुझे अष्टक
माझ्या ओठातून
नीट नाही फुटत
अजूनही तुझ्याकडे
येणे नाही घडत
कोसतोय मी स्वत:ला
का न मी तुझा होत
इतकी वर्ष आयुष्याची
उगाच आहे भटकत
आता चालव मला
तुझ्या किनाऱ्याने
प्रेमाच्या चाकोरीत
जीवनाच्या अंतापर्यंत
अमरकंटक ओंकारेश्वर
मिठीतलाई नेमावर
पुन्हा पुन्हा परिक्रमेत
जन्म जगणे अवघे जावे
तुझ्याशी एकरूप होत
विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा