शनिवार, १० ऑगस्ट, २०१३

देही रसायन



सुटले सारे मन विटून
जुने भोगणे गेले विझून 
यांत्रिक स्पर्शे देही रसायन
तरीही धावते कळल्या वाचून
तुटल्या फुटल्या जीवा हवेपण
ठेवे जखडून मागितल्याविन
जातोय हरवून श्वास संपून
अतृप्त तरीही अजून जीवन  


विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा

बाबा

प्रिय बाबासाहेब  *********** कृतज्ञतेच्या किनाऱ्यावर येवुन  तुम्हाला करतो आहे मी अभिवादन  कुठलाही रंग कुठलाही झेंडा  हातात घेतल्...