मरणी बांधले मीपण

सुटली सरिता नसला किनारा

जगत पसारा | कालरूपी ||

पाहणाऱ्यास त्या पाहता पाहता

पाहणे नसता | कालातीत ||

तो अनुभवता जाणून घेता

अन आकळता | अनुभवा  ||

पाहणारा सारे तेही तोच होता

सांडूनिया जाता | तो कुठला ||

विचार हटले समयी विणले  

मरणी बांधले | मीपण ही ||

 विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

भेट

भेट मागतो मी

तुझ्या वाढदिवशी

सांग कधी देसी

भेट मज ||

माझ्याकडे नाही

देण्याजोगे काही

कफल्लक पाही

भक्त तुझा ||

सोने चांदी हिरे

तुज काय कमी

सेवक हुकमी

जग सारे ||

करीता स्तवन

शेषदेवा मौन

वेदा ही लहान

तोंड झाले  ||

माझ्याकडे फक्त

वेडगळ आशा

जाणायची तृषा

जन्म मृत्यू ||

मज न जमते

साधन शरण

जप ध्यान मौन

सांगितले ||

असे जळजळ

उरी हलाहल

कधी रे संपेल

जन्म दु:ख ||

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

नकार

आजकाल नको आहे त्यांना

सहजच होणारे

थोडेसे जास्तीचे काम

अन थोडीशी सोय

झालेली कुणाची  

आता आताशा  

सेवेचे मापदंड बदलले आहेत  

सहकार्याच्या व्याख्याही

बदलल्या आहेत

माणसं बदलली आहेत

का परिस्थिती बदलली आहे

का ठराविक माणसांची

लुडबुड वाढली आहे

कुणास ठावूक

पण एक जिनसी

एकोपा असलेली

जगण्याची रीत

अन एकमेकात

मिसळून जाणारी  

मनाची वीण

उसवत चालली आहे

एवढ मात्र खर !!

डॉ विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in

रुजू झाल्यावर

पंधरा दिसांनी कामावर आलो
अन कळलं
आपण कोणतरी आहोत ते
पण वळखायला लईच अवघड गेलं
बरं का भाऊ
सगळी पिसं उपटली गेली होती हो
 
सदानकदा रोजच्याला
तेच तेच ऐकून ऐकून
आपल्याला खरंच काही कळत नाही
हे इतकं डोक्यात भिनलं
कि इथं आल्यावर
सगळी आपली मजा करतात
असंच वाटू लागलं
 
मग गडयांनो
काही झालं तरी रिटायर व्हायचं नाही
हे आता पक्कं ठरवून टाकलं
 
नाही म्हणजे इथं हि
मरायला होतंच कि हो
पण त्याचं काय आहे
एकदा मेलं की काम होतं भाऊ

यायचं
सही करायचं
अन मरायचं
मग कुणी रस्सा करो वा तंदूर
काय बी त्रास नाय
 
पण कुणी जित बी ठेवतं
अन नुसतंच पिसं उपटतं
हे काही खर नसतं
आई शप्पथ सांगतो
रजा घेऊन घरी बसायचं
म्हंजे
नक्कीच कुठल्यातरी पापचं
फळ असतं

डॉ विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
http://kavitesathikavita.blogspot.in