संन्यास

संन्यास एक फुल असते 

मनात उगवून आलेले

लाल शेंदरी रंगाने त्या 

आत बाहेरून रंगलेले ||
संन्यास एक धून असते 

मना मध्ये वाजणारी
लौकिकाच्या आकांक्षा 

सहज सुटून देणारी  ||
संन्यास एक गाणे असते 

जीवन गाणे झालेले
सह्जानंदी आत्मसुखाच्या 

हिंदोळ्यावर बसलेले ||
संन्याशाचे गाव कुणा का 

सहज असे मिळते
दिव्यत्वाचे ओढ तिथे 

जीवन जळावे लागते ||
जीवनाने दिले एक ते 

धन्य वरदान असते
भाग्यवशे कधी कुणाचे 

आयुष्य आनंद होते ||
प्रभूप्रेमाच्या प्रवासातील 

पेणे शेवटचे ते असते
अग्नीवेशी धुरंधरास 

ठाणे ठावूक ते असते ||

विक्रांत प्रभाकर तकोने

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

लाखो व्याकूळ डोळ्यांनी

लाखो व्याकूळ डोळ्यांनी

पाहतो मी तुला

लाखो आतुर हातांनी

नमितो मी तुला  

लाखो कृतार्थ डोकी माझी

स्पर्शती तव चरणाला

लाखो गळ्यांनी स्वर माझा

राउळी तव दुमदुमला

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

काही बाही होण्याआधी

परक्या सारखी आलीस तू

जुबबी बोलून हसलीस तू

काही बाही होण्याआधी

चटकन निघून गेलीस तू

किती लोक बाजूस माझे  

वर्षानुवर्ष ओळखीचे

कुणासही कळले नाही  

माझी कोण आहेस तू

अजून ‘आहे’ म्हणतो मी

नाकारणे तुज अशक्य मी

अशी वेदना चिरतरुण

हृदयात या आहेस तू

उगा बोललो असेच काही  

ओढून ताणून मग मी हि   

माहित होते जरी मजला

काहीही ऐकत नाहीस तू

तुला त्वरा होती निघायची

मला स्वत:ला सांभाळायची

वळून मागे न पाहताच

जिना झरझर उतरलीस तू

मीही टाळले तुला पाहणे

पाठमोरे ते जीवघेणे

नच पाहले जरी तरीही

मजला दिसतच होतीस तू

विक्रांत प्रभाकर             
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

मी प्रेम दिले नाही

मी प्रेम दिले नाही

का तिला दिसलेच नाही

वेचले आयुष्य सारे  

का तिला कळलेच नाही

कोसळला पावूस असा

कि अस्तित्व उरलेच नाही

भरल्या पिकास त्याची

याद कधी आलीच नाही

काळोखाशी लढतांना

दिवा कधी रंगलाच नाही

कुचकामी जगणे ठरले

झोपले त्या दिसलेच नाही

आता सुखाच्या मैफिलीत

वेदनेस या येणेच नाही

आली तरी कोरड्या वाहवे

विना मिळणार काहीच नाही

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/