आरती प्रभू

                                       
                                                

आरती प्रभू नावाची

एक गूढ गोष्ट आहे

कधी कळणारी तर

कधी नच कळणारी

कधी कळतेय असे  

वाटत असतांनाच     

आपणा भोवळणारी   

हरवून टाकणारी       

हि गोष्ट घेवून जाते    

आपल्याला धुंदावत    

हिरव्यागार रस्त्याने    

पाखरांच्या गाण्यातून  

झऱ्याच्या नादामधून    

सुमधुर स्वप्नातून        

आळूमाळू रूपातून          

हळू हळू आपणही        

आत जातो नादावून

एका अनाकलनिय

अनोख्या दुनियेत

अन तिथे ती गोष्ट

आपल्याला एकदम

एकटे सोडून जाते

मग जाणवतात

मोहक वाटणाऱ्या त्या

वृक्षांच्या फांदी फांदीत

लपलेले अजगर

हिरव्या पानामागील

काळा काळा अंधार

पायाखाली सळसळ

झुडूपात वळवळ

उरतो केवळ एक

जीवघेणा एकांत

अन हि गोष्ट संपते

विक्रांत प्रभाकर

लग्नाची गोष्ट

नवीन लग्न झाल्यावर

सुख येते अंगावर

सुखाच्या लाटेवर

दिवस जातात भरभर .

हळू हळू सुखाची

नशा जाते उतरत

बारीक सारीक गोष्टी

मग राहतात खुपत .

वडीलधाऱ्यांनी दिलेला

मंत्र तडजोड आठवत

आवडी निवडीस जातो

थोडी मुरड घालत .

गुणदोषां सकट

संसार चालतो ओढत

मुलाबाळात कामात

वर्ष जातात उलटत .

एक दिवस अचानक

मुलं  मोठी होतात

एकटेच आहोत आपण

येते आणि ध्यानात .

ज्याला प्रेम मानलं होत   

ते काही वेगळच होत

तडजोडी मग साऱ्या

वाटू लागते फरफट .

अश्यावेळी काय करावे

कुणासाठी जगावे

सार सार सोडून दयावे

का दिवस रेटत जगावे .

एका कडेलोटावर

येवून जीवन उभे राहते

निर्णय काही घेतला तरी

हार हि आपलीच असते .

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

ll नर्मदा ll

रेवा तीरावर l संपावे जीवन

पापाचे क्षालन l व्हावे सा-या ll १ ll

नर्मदा हरच्या l घोषात चालून

दयावी उडवून l भवचिंता ll २ ll

तप:पूत मन l तप:पूत तन

अवघे होवून l जावे तेथे ll ३ ll

माईच्या प्रेमाने l भिजुनिया चिंब

पात्रातील थेंब l तिच्या व्हावे ll ४ ll

सोडुनिया भिती l काळजी उद्याची

जगावी रोजची  l सुख दु:ख ll ५ ll

तीरावर उभे l संतांचे आशीष
तयाने जीवास l मार्ग लाभ ll ६ ll

कितीदा ऐकली l माईची ती माया  

जीव तिच्या पाया l जडलासे ll ७ ll

साद घालतसे l युगे युगे वाहे

चल लवलाहे l आता तिथे ll ८ ll

जावे परीक्रमे l तिये दर्शनासी

उतावळी ऐसी l होय मना ll ९ ll

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

चित्र

हलके हळवे

धूसर धुकट

चित्र उमटते

पुसट पुसट .

 

चित्र लडिवाळ

मधाळ लाजरे

चित्र नखरेल

नाजूक नाचरे .

 

चित्र थिरकते

लयीत फिरते  

चित्र मनातील

गझल बोलते .

 

कधी उन्हातील

ओले रिमझिम

कधी जलातील   

शारद चमचम .

 

कधी श्वासातील

धगधग उष्ण

कधी वेळूतील

तगमग कृष्ण .

 

प्रियतम तरी

जाते निसटत

रंग नभातील

डोही हरवत .

विक्रांत प्रभाकर

https://kavitesathikavita.blogspot.com /

दु:खाने चिंब भिजलेली ...

दु:खाने चिंब भिजलेली

कविता वाचतांना  

दु:खाने कदमदलेले जीवन

ओढत चालतांना

किती आधार वाटतो मला

त्या शब्दांचा

शब्द सांगतात मला

दु:खाचे चिरंतन सत्य

मानवी जीवनाचे अटळ प्रारब्ध

आणि माझी व्यथा होते

साऱ्या मानव जातीची

माझ्या दु:खातील मीपण

जाते वितळून

मग मी वेगळा होवून ,

सारे दु:ख खिशात ठेवून

थोपटतो त्याला असू देत म्हणून

आणि मानतो आभार

दु:खाच्या प्रत्येक कवितेचे

वेदनेची फुले वेचणाऱ्या

प्रत्येक कवीचे

विक्रांत प्रभाकर

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

विदेही प्रीत

प्रवासात दूरच्या त्या
बाजूस होती माझ्या तू
स्पर्श सारे तुझे मग
देही माझ्या आले उतू ;

म्हटलो तुला रस्ता हा
नच संपवा कधीही 
हसली नुसतीच तू
नच समजुनी काही ;

थरथरत हिवाने
मजला बिलगलीस
सहज किती माझ्या
देहात वीज झालीस ;

मुक्त केस तुझे होते
भोवती गंध भारले
यौवनाचा वृक्ष देही
पान पान थरारले ;

तुला परी त्याची मुळी
जाणीव नव्हती काही
तुझी अबोध भावना
मग आली माझ्या देही ;

शुभ्र चंद्र पौर्णीमेचा
रिक्त सारे आभाळही
विसरुनी वादळास
प्रीत ही झाली विदेही  ;

विक्रांत प्रभाकर
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

काजव्यांची दिवाळी

 

तझ्या हाती काजवे ,
हळुवार देत होतो ;
हात तुझा हाती माझ्या ,
हलकेच घेत होतो ;

तो स्पर्श तुझा नवखा,
जणू की मागत होतो ;
चांदण्याच्या मोहराने,
देहात फुलत होतो ;

निरागस हासत तू ,
सारेच हाती घेतले ;
उजळल्या डोळी तुझ्या ,
मग मीच गात होतो;

घेवूनी क्षणात पुन्हा ,
तू तया सोडून दिले ;
काजव्यांची दिवाळी ती,
मीच उजळत होतो ;

विक्रांत प्रभाकर 

http://kavitesathikavita.blogspot.in/