निवृतीनाथ

माउलींचे गुरू निवृतीनाथ

तया माझा नमस्कार वारंवार

माऊली निर्झर निवृत्ती पहाड

जनासाठी दिले फोडून अंतर

माऊली मोगरा निवृत्ती काष्ठ

वाढला वेल ज्यांच्या खांदयावर

माऊली चांदण निवृत्ती आकाश

विराजित सौदर्य ज्यांच्या अंकावर

माऊली लावण्य निवृत्ती नटवण

वाढवले सुख त्यांनी अपरंपार

माऊली हिरा निवृत्ती कारागीर

केले उपकार साऱ्या जगावर 

विक्रांत

http://kavitesathikavita.blogspot.in

चल मागव भर प्याला

चालतांना मिटून डोळे

जर लाथाडीले काही

ते झाले चुकून मित्रा

क्षमा मागतो तरीही

तसे या जिंदगानीला

काहीच अर्थ नाही

बेपर्वा चाल माझी

भान उरलेच नाही

कधी तुटली तावदाने

अन बरबटले गालीचेही

मी मश्गुल स्वत:त च

जगी नव्हतोच कधीही  

नको मागुस भरपाई

मी देणार मुळी नाही

नच पुंडता यात रे

अरे खिशात काही नाही  

नको कणव तुझी मजला

तुझा फुकटचाही सल्ला

चल मागव भर प्याला

बघ घसा सुकून गेला

विक्रांत

http://kavitesathikavita.blogspot.in

कळू लागल्या पासून राजे

कळू लागल्या पासून राजे

चित्र काढू लागलो तुमचे

मंदिल मोती धारधार नाकाचे

टोकदार दाढी तेजस्वी डोळ्यांचे

पण आता काढत नाही

कारण काढायची गरजच नाही

इतके ते हृदयात ठसले आहे

आमचे हृदयच झाले आहे

तुमचे नाव मनात उमटताच

अनामिक भावनांचा पूर येतो

देहातील पेशी पेशी स्फुरित होतो

कण कण तुम्हाला मुजरा करतो

कवी संत आणि शाहिरांनी

गाईलेले तुमचे तेजस्वी यशोगान

ऐकताच आदरान अभिमानान

ओतप्रोत भरून जाते मन

लाखो मराठी मनातील प्रार्थना

उमलू लागते माझ्या मना

या राजे या आता पुन्हा

इथे फिरूनिया जन्मा 

विक्रांत

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

हे जादुगारा

हे जादुगारा ,
एक जमुरा मी तुझा एक जमुरा रे
तुझाच प्रश्न तुझेच उत्तर
जरी मी वदतो रे ...
एक जमुरा मी तुझा एक जमुरा रे

चादरी खाली स्वत:स लपवून
हजरजबाबी उर्मट होऊन
जगा रिझवतो रे.....
एक जमुरा मी तुझा एक जमुरा रे

तूच शिकवले तयार केले
तुलाच ठकवून गमे जरी
मी टाळ्या घेतो रे ....
एक जमुरा मी तुझा एक जमुरा रे

या दुनियेच्या बाजारात
माझ्या सकट जाणे जरी
नच माझे काही रे ....
एक जमुरा मी तुझा एक जमुरा रे

विक्रांत
http://kavitesathikavita.blogspot.in/

देवाला भेटण्यासाठी

फार पूर्वी कधी तरी  

ठावूक नाही कशी

कुण्या एकाला झाली उपरती  

अन देवाला भेटण्यासाठी

तो उभा राहिला रांगेमधी

दार नजरेत येत नव्हते

रांग ही नव्हती सरकत

पण आपण उभे आहोत

“रांगेत “

याचच त्याला अप्रूप होत

खूप काळ लोटला

दिवस आठवडे महिने वर्ष

आले गेले रेंगाळत

तो उभाच होता वेंधळयागत

केव्हातरी कंटाळून

आतमध्ये पेटून

समोरील व्यक्तीस हाकारून

त्याने विचारले ,

“रांग का नाही सरकत अजून ?”

तो थंडपणे बोलला

“ठावूक नाही” म्हणून

आता मात्र रांग मोडून

जायचेच पुढे असे त्यान

मनाशी टाकले ठरवून

मग तो पुढे जात राहिला

किती काळ त्याने न गणिला

कुणाच्या कपाळावरच्या

आठ्या न पाहता

कुणाच्या शेलक्या

शिव्या न ऐकता

कधी विनंती करत

कधी गर्दीत घुसत

कधी चुकत माकत

कधी चूक सुधारत

अखेर पण

दाराजवळ येवून थांबला

तो दार सताड उघडे होते

अडविणारे कोणी नव्हते

आणि तरीही आत कुणी

मुळीच जात नव्हते

चमत्कारून त्याने त्या

पहिल्या नंबरवाल्यांना विचारले,  

“तुम्ही रांग का थांबवली

गर्दी का वाढवली ?“

ते म्हणाले ,

“हेच तर आमचे काम आहे “

त्यावर तो म्हणाला,

“ही तर चक्क फसवणूक आहे “

ते म्हणाले, “अरे वेड्या ,

रांगेमध्ये देव का कधी मिळतो  

रांगेत मिळते ,

ते रेशन,रेल्वेचे तिकीट वगैरे वगैरे ! “

तो म्हणाला ,

“तर मग ही रांगेची

उठाठेव तरी कशाला “

यावर ते हसून म्हणाले ,

“अरे रांग तोडायला लावायला ,

ज्याला निकड भासते

तोच रांग मोडतो

अन इथे येवून पोहचतो .

ये तुझे स्वागत आहे ! “

विक्रांत

http://kavitesathikavita.blogspot.in/