प्रेत जळल्या नंतर ....

प्रेत जळले

स्मशान हलले  

लाकडी धुरात

जग पांगले  

गेले ते गेले

चला राहिले

याद करत 

बाटलीस भिडले

काय भरोसा

असे उद्याचा

चकना राहीला

आज तयाचा

गुण आठवत

कुणी रडले

कुणी उस्न्यावर

पाणी सोडले

काही तरी

हवाच होता                  

हा ही बहाणा

वाईट नव्हता

असेच कारण

होऊ आपण

मनोमनी ते

होते जाणून 

 

ती ही मग

जाणीव गेली

नशा दाटली

हवी असली

बोंब उसळली

का रे गेला

उगाच व्यर्थ

उरला कल्ला

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

तो हा कावळा नसावा

कालच पहिला मी एक कावळा,

रस्त्यावर मरून पडलेला ,

कावळा मरून पडलेला दिसणे

तशी खूप दुर्मिळ गोष्ट आहे ,

झाडावर जमलेला काकसमुदाय

असह्य अक्रोशानी ओरडणारा

झाला शांत हळू हळू अन मग

चिंध्या चिंध्या होत तो देह

होता पडून रस्त्यावर खूप वेळ

अनेक वाहना खाली आलेला

जवळ जवळ माती झालेला ,

तो अकाली मेलेला कावळा

झाला असेल मृत कदाचित

विषाने मेलेला उंदीर खाऊन

क्वचित दोरात अडकूही ...

म्हातारे होवून कावळे मरतात

काही ऐकण्यात  नाही माझ्या !

पण त्याला पाहिल्यापासून

मला आज दिवसभर आठवत होते ते

रोज खिडकीतून दिसणारे काकद्वय ,

काड्या गोळा करण्यापासून

अंडे उबवून

आळीपाळीने पिलाला भरवणारे

चोवीस तास पहारा देणारे

मी रोज पाहत होतो त्यांच्या पिल्लाला

हळूहळू वाढतांना

त्याचे अजातपण त्याची धडपड

त्याची भीती आक्रमकता अन धारिष्ट

तो उडून जाई पर्यंत ,

आज विस्कटलेल्या पिसांचा

तो गोळा पाहून सारखे वाटत होते

देवा तो हा कावळा नसावा

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/

एक पावूल विंगेत आहे ...

पुन:पुन्हा पत्र येत आहे

पुन:पुन्हा याद देत आहे

संपली इथली वस्ती आता

चालणे पुढची वाट आहे

आलो कशाला माहित नाही  

जन्मात फक्त वाहत आहे

ठाऊक नाही कुठे जायचे

कसे कोण चालवत आहे

वाढून ओघ दाटून पाणी

गाज कानात पडत आहे

बळा वाचून टिकले बहु

नशीब खूप नावेत आहे

ठेविले जे गाठीस बांधून 

निसटून ते पडत आहे  

सांभाळणे सावरणे माझे

अवघेच व्यर्थ होत आहे

मातीतील जगणे सुमार 

आज कुण्या पणतीत आहे

त्या दयाळू कुंभारास अन                   

मन अजून शोधत आहे

तसा जाणतो कधीचाच मी

की जगतो नाटकात आहे 

अखेर ठावूक नसे तरी

एक पावूल विंगेत आहे

डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे

http://kavitesathikavita.blogspot.in/